 |
| Bugün Yasımız Var |
Bugün ilk defa bir şeyin bu kadar acı verdiği…
Bugün utançlar var belki hepimizin payına düşen…
Bugün acıların ilk defa sahibinden dile geldiği…
Bugün kardeşim ilk defa .
Biz ise,ancak bugün konuşmalıyız ilk ve son defa...
Üstünü örteriz belki biz zamanla...
Ama onda kırmızı bir örtü, her gün belki bin defa…
Kırmızı tükenmez lazım bana, belki de kırmızı mürekkepli dolma kalem…
Özellikle ağlayan duygularımın önünde diz çöküp, kendimi teselli etmem lazım.
Durduramıyorum gözyaşlarımı, dururlarsa ihanet…
Hatta şu arka taraftaki dağlara çıkıp, bir günler sevdiğime aynı dağlarda,
Arabanın camlarını açtırıp ‘’Seni seviyorum …’’diye bağırmanın utancıyla,
Aynı dağların eteklerinde bu defa “Neden?” diye çığlıklar atmak istiyorum.
Neden? Nasıl? Niye? Hepsi birden, kaç senesinde?
Lanet olası terör mü, kan davası mı yoksa?
Her yer kana bulanmış, seneler geçmiş oysa…
Biri var aramızda, seneler geçse de bu yük omuzlarında.
Neden? O dört çocuk ve kırmızıya bulananlar…
Kimse değmesin bana, sormasın, daha ben cevap bulamamışken sorularıma…
Seneler sonra ilk defa, başım kendime çektiğim dizlerimin arasında.
Geç kalmış bir sürü başsağlığı sıkıştı yüreğimde.
Ama ne fayda…
Ece Evren / İstanbul / 27.temmuz.2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder